Alles begint met verveling.
Pas wanneer mijn dagtaken afgewerkt zijn, pas wanneer ik niets meer omhanden heb en de leegte op me afstevent, dan pas kan ik schrijven. De vaatwasser draait zijn stomende rondjes, de kattenbak is ververst, de deadlines zijn braaf gehaald, de avond daalt onverschillig neder – de dag is onherroepelijk voorbij en ik hoef niets meer te doen.
En dan begin ik. Uit verveling.

Ik adem onder water. Lange, frisse, metalige teugen.
Er is geen lichaam meer, enkel gewichtloze massa die naar de bodem zinkt. Thuiskomt.

Hier is het koel. Hier word ik omarmd. Omvat.
Hier sleep ik niets met me mee.

Al een paar jaar wil ik een horloge kopen. Wie mij achtervolgt op mijn dwaaltochten door de stad kan me dan ook vaak betrappen voor de etalage van een juwelierszaak; licht voorovergebogen, handen vervlochten op de rug, mijn neus net niet tegen het kogelvrij glas gedrukt. Badend in het gouden licht van luxe staar ik naar die wonderbaarlijke mechaniekjes.

Modern klassieke muziek wordt door de traditionele radiozenders nog steeds stiefmoederlijk behandeld. Ten onrechte. Neoklassieke helden als Nils Frahm, Johann Johannsson en Max Richter boren juist een nieuw publiek aan. Vooral Max Richter, binnenkort live te zien op Gent Jazz, mag als de rattenvanger van de modern klassieke muziek worden bestempeld.

Elk schrijven is een verzet tegen de dood. Zelfs het kleinste schrijven. Zelfs een boodschappenlijstje.
Ik ben dol op winkelen. Samen, arm in arm, de stad intrekken met het vage doel dingen te kopen die we eventueel zouden kunnen nodig hebben. Een nieuwe winterjas – als alibi. De belofte van iets te vinden dat je niet zocht.

Snooker is psychologische oorlogsvoering. Schrijven ook.

Het is een schrijnend grappige openingsscène waarmee Paul Mennes in zijn roman Kamermuziek zijn lamlendig hoofdpersonage Sam Penn de deur van diens ouderlijke huis buiten werkt. In plaats van de confrontatie met hun nietsnut van een zoon aan te gaan, nodigen papa en mama een tv-crew uit die hun huis van een make-over zal voorzien. De slaapkamer van Sam wordt een biljartruimte.

Elk huis is een gijzeling – steen die lucht gevangen houdt – en hoewel het toilet het meest op een cel lijkt, voel ik me er altijd vrij. Een ruimte zo nauw dat de muur je huid wordt. Alleen daar ben je ongestoord, alleen daar val je samen met je gijzelnemer.

’s Nachts slacht je zwarten af.

Eén voor één. Neger na neger. Soms met een machete.

Het rood blijft je verbazen.

Verhaal geselecteerd door Katja Schuurman voor haar bundel ‘Verboden Vruchten: erotische verhalen en gedichten uit de wereldliteratuur’. Oorspronkelijk verschenen in de reeks Vijf Tinten Vlaams bij Het Laatste Nieuws.

Zoals elke morgen wachten de tijgers me op.
Mijn handen liggen losjes op het stuur van het golfkarretje waarmee ik quasi geruisloos door het pretpark zoef. De verweerde plastic ribbels geven een aangename kou af die langzaam in mijn vingers trekt.
Het is stil in het park.